I want to rest

Bardzo zależy mi na synku, a nawet strasznie. Robiłem wiele rzeczy, których nigdy bym nie zrobił, aby być z nim. Nawet na dzień matki przywiozłem mu kwiatki aby dał mamie, jak wróci z pracy.
Teraz jestem już po weekendzie i przyznam, że lekko jestem przygnębiony. Nie przez syna, lecz przez matkę, bo mówił wczoraj – „Tata, ja chcę zostać dłużej”, lecz go przekonywałem, że mama czeka. Przyznam, że głupi jestem jak dawniej. Ani złego słowa o matce, nawet gdy wiem że siedzi w knajpie i pisze SMSy typu „I jak dziubas?” itd…

I chyba dałem do pieca, bo na jeden z takich głupawych i hipokryzyjnych tekstów „Śpi?” Odpowiedziałem „Weź się napij piwa. Gdybym miał nierozwiązywalny problem to bym zadzwonił, a jeśli nie dzwonię to znaczy że jest OK”…

Następnego dnia, gdy jechaliśmy samochodem z synem, a on spał, zrzucałem telefon a gdy dojechaliśmy oddzwoniłem, to usłyszałem tekst „Mogłeś wysłać SMSa, że śpi”… taaa… mając HTC podczas jazdy. Aż tak głupi nie jestem.

Więc dziś matka zebrała siły – chętna do boju.(o tych kwiatkach to nawet nigdy nie wspomni)… Oczekiwała na najważniejszą dla niej przesyłkę – syna – Przez całą drogę, bo kolega młody bardzo zmęczony był, zakładałem się z nim, że jak zaśnie to ma być przez dwa tygodnie grzeczny. I udało mi się – zasnął. Wchodzę odnosząc (ledwo-ciepłego) do domu, a matka wita go, a ja przy niej stwierdzam – No to Krzyś przegrałeś musisz, być przez dwa tygodnie grzeczny. Na to w pełni wdzięczny głosik zatroskanej mamusi – „Ale mu włosy śmierdzą papierosami”. W tym momencie, mój trigger – IGNORE – od razu się włączył i poszedłem po rzeczy do samochodu. Oczywiście oczekiwałem ludzkiego zapytania, a może Ci pomóc, i tak bym odmówił, (ale tak po ludzku się robi), bo zapowiadało się na trzy razy.

Gdy już ze wszystkim wróciłem to oczekiwałem w przedpokoju aby pożegnać się z młodym, lecz mama uderzając w nową zabawkę, którą notabene wczoraj kupiłem (tak mimochodem) uderzała młotkiem, aby młody bardziej interesował się zabawką niż mną, później pokazując jaka jest dobra naciskała na syna aby się pożegnał, ale znacie dzieci… Dokładnie wiedzą, o co chodzi, więc niestety nie pożegnaliśmy się, dobrze że wspólne chwile obaj pamiętamy, a Krzyś dużo lepiej.

PS.  Tak sobie wziąłem w Google wpisałem „Pani Dulska” i w pewnym momencie zrozumiałem, czemu się rozwiodłem: „jest postacią antypatyczną, krzykliwą, nie znoszącą sprzeciwu”

PS2. A co do wakacji synka, to mama musi sprawdzić miejsce gdzie jedzie synek, a samolotem boi się latać, więc i syn też powinien się bać… Więc w tym roku też bez wakacji z synem.

Dziś wymyśliłem sobie że przejadę się Wisłostradą do domu obejrzeć falę powodziową. Od Trasy Łazienkowskiej mogłem zobaczyć tłumy warszawiaków, spacerujących lub też obserwujących ze wszystkich możliwych miejsc stan Wisły. Nieprawdopodobne było to, że moim zdaniem ludzie byli wszędzie na nabrzeżu, mostach, kładkach, skwerach, każdy z aparatem. Kierowcy zwalniali i tak jak ja z ciekawością spoglądali na rzekę i tłum. Moje szybkie skojarzenie było następujące – Warszawa wita podobnie trumnę i falę.

Tak sobie właśnie myślę, po wpisie poprzednim, że muszę coś napisać…

Półtora tygodnia temu byłem na wyścigu cartingowym, firmowym… Jako, że byłem wtedy opiekującym się synem to pojechałem z nim. Syn okazał się super synkiem, bo zobaczył trofea i poprosił abym zdobył puchar dla niego, ja bez żadnego wcześniejszego zastanowienia odpowiedziałem „Spoko Krzysiu, będziesz miał”. On, dopingował tatę i bawił się przednie, prezes został ulubionym wujkiem 🙂

I pojawił się problem – po treningu i kwalifikacjach pojawiłem się w finałach ale… na piątej pozycji. Myślę sobie – „No to ryfa” obiecałem, a przecież całość wymagania od siebie opiera się na obiecankach (spełniankach), więc muszę dać z siebie wszystko aby chociaż to 3cie miejsce mieć… I gdy stanąłem na starcie poczułem zew wojownika – na pierwszym okrążeniu wyprzedziłem zawodnika przede mną a w połowie wyścigu wskoczyłem na trzecią pozycję. Razem z synem weszliśmy na podium a ja odetchnąłem. Spełniłem obiecankę… Teraz jego kolej 🙂

Temat często w pracy poruszany – czym mniej doświadczony koder tym mniej ASSERTów (teraz w wysokopoziomowych językach t/c/f) wstawia, bo po co? w pozytywnej wersji wszystko zadziała. Później jak już się coś „krzaczy” wtedy powolutku dodaje „tracowanie” aby dojść do wniosku, że lepiej było wszystko przewidzieć.

To było moje podejście służbowe i przyziemne.

A teraz bardziej abstrakcyjne… Troszkę zdziwiłem się, że do Katowic wczoraj pojechaliśmy kolegi samochodem i nie ja prowadziłem… Ale jeśli kolega nie chciał to zapytałem czemu? Dowiedziałem się, że za bardzo pozytywnie podchodzę do sprawy… „Taki pozytywny programming drogowy”.

Cóż, powiedział to człowiek który wygrał ze mną w kartingach (a nawet ze wszystkimi, mimo to, że miałem najszybszy czas okrążenia), więc coś w tym jest…

Dziś byłem w delegacji w Katowicach. Przejeżdżałem przez Częstochowę godzinę czasu, bo wylała Warta i z Warszawy jadąc był tylko jeden przejezdny pas, bo reszta stała w większej wodzie… Nie wiem czemu nikt o tym w mediach nie mówi, ale tam całe osiedle na przeciwko Galerii Jurajskiej stoi w wodzie. I tam cały czas leje!

Byłem szczęściarzem, bo widziałem Roberta Kubicę dwa lata temu w Valencii, trzy lata temu w Budapeszcie, wtedy „Kubika” ścigał się jako część teamu BMW… Przyznam, że w tamtych czasach jakoś nie byłem fanem Formuły 1, bo cały czas czułem, że „nasz” driver nie jest częścią teamu. Teraz to się zmieniło – widzę, że Renault stara się jak może, a Kubica robi co może. Jestem pewien, że wezmę urlop i pojadę zobaczyć jak Renault będzie jeździć w Budapeszcie.

Z drugiej strony cieszę się, że Kubica nie jeździ już w BMW, bo ta marka w Polsce kojarzy się z dresami, debilami i wypadkami.